Пакатун і Паляжун

Дзве цалкам розныя істоты, якім пашанцавала сябраваць. Адзін непаседа, матляецца па свеце, другі ляжыць дома.

Здзіўляцца думкам іншага, штурхаць, пытацца, злавацца (хоць і ўжо забыцца, чаму), крыўдзіцца, — і вучыцца бачыць свет вачыма адзін аднаго.

Усё добра, калі яны разам. Нават калі яны зусім розныя. Таму што інакш, як кажа аўтар, цёмры не вытрываць.

Караценькія замалёўкі з жыцця фантастычных (і фантастычна розных) істот. Гісторыі сяброўства, у якіх кожны абавязкова што-небудзь ды пазнае.

Гэта магло б быць гісторыяй пра канец сяброўства. І пра гэта нядрэнна б пагаварыць.

Перашкаджае ці не гэткая катэгарычная рознасць любіць і разумець адзін аднаго? І што, нарэшце, галоўнае?

“— Пакатуне, — кажа Паляжун, — давай памяняемся ролямі. Ты цяпер будзеш Палежуном, а я — табой.

—  Давай, калі хочаш, — кажа Пакатун. — Галоўнае, каб мы абое былі”

(Вольга Воўк)